Onderzoekt, en gij zult....

20 mei 2021

Als 16-jarige kocht ik een bruine Peugeot toer/ racefiets: 27 inch wielen en mooi rank. Je ziet ze weer vaker tegenwoordig en ze zijn nu heel vintage. Deze fiets, die ik na lang sparen kon kopen en die ik zelf onderhield heb ik 4 ½ jaar gehad. Ik ging ermee op fietsvakanties naar de Ardennen, Frankrijk en Engeland, reed ermee naar school, feestjes, de kroeg en ’s nachts naar mijn vriendinnetje (en weer terug als ik niet kon blijven slapen). Ooit kocht ik er een nieuwe crank-stel voor, zonder spietjes en monteerde deze zelf met een oude waterpomptang en veel geduld.

 

 

Ik poetste, smeerde en streelde mijn Peugeot iedere dag met alle aandacht, zorg en liefde die in me was.

 

En toen, op een dag, werd zij gestolen. Voor de deur van een vriend in Arnhem waar ik die nacht sliep. Ondanks het feit dat het maar een fiets was, had ze voor mij een ziel gekregen, had ik een relatie opgebouwd met haar: Zij bracht me overal, ik onderhield haar met veel liefde en zorgvuldigheid. Dat zij zomaar werd weggenomen ontketende sterke gevoelens bij me: paniek, boosheid, woede op mezelf dat ik haar niet beter op slot had gezet en vooral verdriet (dat ik niet mocht voelen en vertaalde in boosheid).Die dag, die week, die maand, dat jaar, tot zeker 5 jaar na de diefstal keek ik naar elke bruine fiets die ergens stond geparkeerd of het niet mijn Peugeot was. Op enig moment, na misschien 4 jaar liep ik ergens aan zee toen ik weer zo’n bruine, ranke fiets zag langsrijden. Ik draaide mijn hoofd zo’n beetje van mijn nek om te kijken of dit niet mijn fiets was. Mijn vriendin vroeg wat er was en ik vertelde van mijn gestolen fiets. Ik zie nog de wat meewarige blik in haar ogen toe ze zei: de kans dat je die hier vindt is wel heel klein.Als ik deze herinnering terughaal vraag ik me af wat ik allemaal projecteerde op die fiets en op het feit dat deze gestolen was. Het staat denk ik symbool voor de diepe pijn die ‘verlies’ bij mij losmaakt, wat zijn oorsprong vindt in mijn biografie en verbonden is met mijn karakter. In mijn biografie zit het ziek zijn en overlijden van mijn moeder op jonge leeftijd en de door mij als kind gevoelde opdracht (magisch denken) om haar te genezen (wat natuurlijk niet gelukt is). De ‘opdracht’ om deze fiets ‘goed’ te (onder)houden en het bijna niet kunnen accepteren van verlies komen samen in deze herinnering. Op latere leeftijd vertaalde zich dit wel eens in het aannemen van opdrachten (reparaties) die ik onmogelijk tot een goed einde kon brengen, maar zonder het vermogen om zo’n opdracht los te laten als het niet meer ging of duidelijk de grenzen van mijn bijdrage te benoemen.Weer later kon ik sneller en vaker erkennen wat mijn beperkingen waren, wat ik nodig heb om met een opdracht te starten en hoe ik toegevoegde waarde kon bieden. En nog steeds is het onmogelijke willen realiseren een valkuil die ik gelukkig sneller zie en als het nodig is bespreekbaar weet te maken.Wie ik ben bleek gelukkig geen levenslang lot dat ik maar moest dragen, maar een levend organisme in mij dat kan leren en zich kan aanpassen aan de omstandigheden. Ik ben geen massief stukje identiteit, maar ik ben gevormd door mijn ervaringen en heb oplossingen gevonden die toen goed voor me waren, maar nu niet meer altijd behulpzaam zijn. En ik heb de moed kunnen vinden om mezelf te blijven onderzoeken en ben daarin gesteund door zoveel goede, eerlijke en ervaren mensen. Die moed en mensen gun ik iedereen.

 

Denk jij ook dat het behulpzaam is om ook vanuit je biografie naar het nu te kijken, om meer inzicht te krijgen in je gedrag en patronen, zodat je beter begrijpt wie je bent, wat je doet en wat dat betekent voor jezelf, voor de ander en voor de wereld?Doe mee met ons programma Identiteit Werk Relevantie van 27 – 29 mei 2021. We hebben een fantastisch team consultants en er zijn nog een paar plaatsen beschikbaar. Wi je meer weten? Meld je dan aan voor een gratis coachsessie, zodat je kan onderzoeken of deelname aan dit programma interessant is voor jou!