“Ga jij maar op die stoel voor het raam in de zon staan drogen.”Ik was 6 jaar. Op school tijdens de speelpauze, heb ik in mijn broek geplast. Geen idee meer hoe dat kwam, maar onbevangen ga ik naar (mijn) juffrouw Van Kerkum. Ze reageert snibbig, verwijt me de fout en zet me op een stoel voor het raam om te drogen. Klasgenoten kijken vanaf de speelplaats naar me door het raam. Ik word niet gepest of geplaagd. Ik sta daar achter glas, in de zon. En ik voel niets. Na een tijdje, de andere kinderen zijn alweer binnen en zitten aan hun tafeltjes, komt de juffrouw voelen en stelt dat mijn broek ‘droog’ is en ga ook ik zitten aan mijn tafeltje. Ik kijk niemand aan; ik ben er wel, maar ook niet.